Kan je oneindigheid vatten?
Met woorden kom je immers niet ver als er 360 graden ‘niets’ is.
In oktober 2014 vertrok Elisabeth naar Kazachstan om er rond te dolen in de steppe, in de onbegrensdheid. Met een slee en haar camera ging ze onmetelijke vlaktes tegemoet. Uit kleine zwarte stipjes aan de horizon groeiden dorpjes. De oneindigheid vormde voor de bewoners geen beperking. Negen maanden in totaal reisde zij door Centraal-Azië. Vanuit Kirgizië reisde in naar het Noorden van Kazachstan. Daar liet ze in een garage wieltjes onder een slee monteren en zo kon ze op weg. Ze stapte van dorp tot dorp in de eindeloze vlaktes. Wat een oneindigheid! Het gevoel om nergens te zijn vond ze was zalig. De foto's die ze nam, geven het 'niets' weer, en toch zegt dit zoveel. Na twee maanden Kazachse steppe reisde ze 2000 kilometer omlaag naar het Zuiden van Tadzjikistan. Geen oneindige steppes daar, op 3000 km hoogte, maar een volledig afgelegen regio. Inwoners hebben een geïsoleerd en moeilijk leven. Drie maanden deed ze er vrijwilligerswerk als lerares Engels en hulp in een Guesthouse. Ze bouwde er voor even een nieuw leven op, ging er werken, deed het huishouden, maakte vrienden... Een fantastische ervaring. Maar ze miste haar uitgestrekte steppes. De volgende stop werd dan Mongolië. Ook daar deed ze vrijwilligerswerk, bij een familie op een jakboerderijtje ergens ver in de Mongoolse natuur. Maar het beste gevoel aan Mongolië had ze bij het vrij door de natuur rijden met een brommertje. Niemand om je heen en prachtige landschappen! Echte vrijheid!
https://elisabethcallens.be/
Can you get a hold on infinity? After all, words won't get you far if there is "nothing" at 360 degrees. In October 2014, Elisabeth left for Kazakhstan to wander around in the steppe, in the limitless. With a sledge and her camera she went out into immeasurable plains. Villages grew from small black dots on the horizon. Infinity was no limitation for the residents over there. Elisabeth traveled through Central Asia for nine months in total. From Kyrgyzstan she traveled in to the North of Kazakhstan. There she had wheels mounted under a sledge in a garage and she was on her way. She walked from village to village in the endless plains. What an infinity! She loved the feeling of being nowhere. The pictures she took show the 'nothing', and yet they says so much. After two months of the Kazakh steppe, she traveled 2000 kilometers down to the south of Tajikistan. No endless steppes there, at 3000 km altitude, but a completely remote region. Inhabitants have an isolated and difficult life. For three months she did voluntary work as an English teacher and assistant in a Guesthouse. She built a new life there for a while, went to work, did the housework, made friends ... ‘A fantastic experience’ she says. But she missed her vast steppes. The next stop was Mongolia where she also did voluntary work , with a family on a yak farm somewhere far in the Mongolian countryside. But she had the best feeling about Mongolia when riding a moped freely through nature. Nobody around her and beautiful landscapes! Real freedom for her!
https://elisabethcallens.be/
